Ο γονιός είναι αναγκαστικά δικτάτορας.Σταδιακά δίνεται στα παιδιά το δικαίωμα της επιλογής και συναποφασίζουμε κάποια πράγματα μαζί τους.Δε γεννιόμαστε ώριμοι 30άρηδες.Επομένως κουμάντο κάνει ο γονιός.Τα παιδιά τα θέλουν όλα και φυσικά να γίνεται το δικό τους.Τα εκπαιδεύουμε,ώστε να αντιμετωπίσουν ομαλά την πραγματική ζωή,που δεν έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε.Το ένα αυτοκινητάκι επίσης έχει αξία,όταν έχουμε 3-4.Όταν έχουμε 100 γίνεται ευτελές και το κάνουμε βίδες.Δεν είναι θέμα τσιγκουνιάς,τιμωρίας ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.Ζήτημα διαπαιδαγώγησης είναι.Κι έχει δικαίωμα ο γονιός να πατήσει φρένο στους γύρω,που τους κάνει γούστο να βλέπουν το παιδάκι χαρούμενο και νομίζουν ότι τους αγαπάει,γιατί ενθουσιάστηκε με το δώρο.Κι αν αγαπάμε κάποιον,μόνο και μόνο επειδή μας φέρνει πράγματα,πάλι καλό δεν το λες.Μη φτάνουμε και στη μιζέρια και τη στρατιωτική πειθαρχεία φυσικά.Λίγο μέτρο χρειάζεται.Ωραία η ιδέα των άυλων δώρων Iris.Πιάνουν τόπο χωρίς να πιάνουν τόπο.