Η αιτιολογία "απόδραση" προυποθέτει ότι θεωρούμε ως δεδομένα διάφορα αυθαίρετα δικά μας συμπεράσματα, τα οποία λένε πιό πολλά για μας πατά για κείνη: ότι η ζωή της είναι βαρετή, ότι δεν υπάρχει ερωτική σπίθα, ότι ο γάμος κι η δημιουργία οικογένειας σκοτώνει το πάθος, ότι μοναχικές νοικοκυρές ή αποτρελλαμένα κοριτσόπουλα αποτελούν το κυρίως καταναλωτικό κοινό των προιόντων αυτών κλπ κλπ. Στην πραγματικότητα δεν μας λέει αυτά. Ούτε από την πείρα μου ισχύουν αυτά. Αν υπήρχε ως κυρίαρχη λογική η απόδραση από μια βαρετή καθημερινότητα μονογαμίας, τότε ΠΩΣ εξηγείται ότι τεράστιος όγκος fanfiction γραμμένος και διαβασμένος από έτερο cis γυναίκες έχει περιεχόμενο αντρικού ομοερωτισμού;;;; Οι βαριεστημένες σύζυγοι ονειρεύονται gay ερωτικό πορνό που ΔΕΝ τις περιλαμβάνει;;;Η εξήγηση πρέπει να είναι επομένως άλλγ. Η προσωπική μου θεωρία είναι ότι μέσω της γραφής ο συγραφέας θέτει επί τάπητος ζητήματα (κυρίως συναισθημάτων, όχι μόνο ρομαντικού έρωτα) που τον/την απασχολολυν σε κάποιο βαθμό Και επειδή έχει τον έλεγχο της πορείας της γραφής μπορεί να καναλάρει το συναίσθημα (οργή, πίκρα, χαρά, διάψευση, νοσταλγία, θαυμασμό, δέος, φόβο κ.ο.κ) σε ατραπούς που θα φέρουν κάθαρση και "κλείσιμο". Δημιουργεί δραματική ένταση που θα πάρει συγκεκριμένη καμπύλη ύψους (peak) και θα δωθεί λύση με τον τρόπο που κρίνει κατάλληλο κάθε φορά. Όσο, δε, πιό πανανθρώπινο το συναίσθημα, κι όσο περισσότερες εναλλακτικές αντιδράσεις των χαρακτήρων, τόσο ευρύτερο το πεδίο παραλλαγών και εναλακτικών αφηγήσεων και μετα-αφηγήσεων.Και γι'αυτό δεν έχει τέλος. Η γραφή (όπως για άλλους η φιόγκα, το πλέξιμο, το ράφτινγκ, η καλαθοπλεκτική, το κικ μπόξινγκ) λειτουργεί ως διάδρομος συγκέντρωσης του εαυτού στον εαυτο. Τι πολυτέλεια! Ειδικά σεένα κόσμο όπου οι γυναίκες ( και δη οι σύζυγοι και μάνες) πρέπει να θυσιάζουν διαρκλως εαυτόν για τους άλλους.Γι'αυτό το φυλάει ως κόρη οφθαλμού. Είναι δικό της. Και μόνον.