Έχει αρχίσει και με απασχολεί φιλοσοφικά το ότι δεν ντρέπονται λίγο για την ανικανότητα τους. Το να πουλάς την ψυχή σου στο διάολο έχει σχετική αξιοπρέπεια. Να πουλάς την ψυχή σου στην καρέκλα είναι υπερβολικά μικροπρεπές, όσο μεγάλος και αν είναι ο μισθουλάκος. Γιατί δεν ντρέπονται άραγε; Αυτό ονειρευόντουσαν ότι θα γίνουν όταν ήταν παιδιά; Πώς γίνεται να είναι τόσο εγκεφαλικά παραμορφωμένοι και παράλυτοι και να αρνούνται να φτύσουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη; Εν τέλει τι γίνεται μόλις περάσεις την πόρτα της Βουλής; Μεταλλάσεσαι αυτόματα από άνθρωπος σε περίττωμα;