Ειλικρινά δεν με νοιάζουν καθόλου οι αρνητικές, κάποιοι σίγουρα σκεφτηκαν "χα χα τι πρωτότυπο όλοι τον ίδιο στίχο ποσταρανε, σιγα μην ξέρει κανένα άλλο τραγουδι τι κοινοτοπο" Αλλά εμένα δεν με νοιάζει. Ο Κηλαηδόνης είναι το σύμβολο της παιδικής μου ηλικίας, τραγουδούσαμε τα "μικροαστικά" στο αυτοκίνητο μαζί με τους γονείς μου. Ακούγαμε "κασέτες" με τα τραγούδια του στο σπίτι. Η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα ήταν δικιά του. Ο "ύμνος των μαύρων σκυλιών" ήταν το πρώτο μας "επαναστατικό τραγούδι" , ονειρεύτηκα το αγόρι με τη δυνατή μοτοσυκλέτα που δεν θα σταματούσε πουθενά, έγινα κι εγώ όπως και η μητέρα μου Μαίρη Παναγιωταρά και εφτασα σε εκείνη την ηλικία τώρα που νοσταλγώ τις νυχτες με φεγγάρι στα θερινά σινεμά και με αυτές αποχαιρετώ το σύμβολο της παιδικής μου ηλικίας. Δεκάρα δεν δίνω για αρνητικές ψήφους λοιπόν.