#1 – Βρε παιδιά, δεν καταλαβαίνω, αν θέλετε να τρέχετε όλη μέρα στα λιβάδια ρουφώντας ήλιο και γύρη και κοιτώντας τη θάλασσα, τί σας εμποδίζει να το κάνετε, και πάτε κ δουλεύετε τελικά σ’ένα κτίριο; Πολύ ωραίες όλες αυτές οι ποέτικ κ λυρικές σκέψεις, μ αρέσουν κ μένα, αλλά ας επανέλθουμε λίγο στην πραγματικότητα που για να ζήσεις χρειάζεται να δουλέψεις, να συμμετάσχεις σε μίτινγκς, να φας με συναδέλφους κ να πεις κοινοτοπίες, και γενικότερα όλο αυτό το πακέτο που περιλαμβάνει το να δουλεύεις. Δεν έχω καταλάβει τελικά, πού έχει δει ο κόσμος ότι όλα είναι καλά τρέχοντας σε λιβάδια και συζητώντας για την ύπαρξη όλη μέρα, τό κανε κανείς επιτυχώς κ χωρίς πρόβλημα ποτέ; Εκτός κ αν έχεις λύσει το βιοποριστικό σου και θες να είσαι σε άλλο λέβελ, κ οι κοινοί θνητοί που πρέπει να δουλέψουμε για να ζήσουμε σε κουράζουμε αφόρητα, την στιγμή που θεωρείς ότι θά πρεπε να πάρεις το νόμπελ (κοιτώντας τη θάλασσα ίσως). Σε τελική ανάλυση, πάρε το φαί σου κ βγες να φας στο μπαλκόνι να κάνεις τη διαφορά. Και κάτι άλλο, επειδή νομίζεις ότι στους άλλους βλέπεις μάτια ‘σβηστά’, δεν σημαίνει ότι είναι. Κάποιοι από εμάς δουλεύουμε σκληρά, χωρίς να γκρινιάζουμε, και ναι δεν βγαίνουμε ως τις 7 το πρωί όπως κάναμε όταν ήμασταν φοιτητές, αλλά περνάμε όμορφες στιγμές με φίλους, οικογένεια κλπ, ταξιδεύουμε κ έχουμε ενδιαφέροντα, κ είμαστε μια χαρά. Και τα ταπεράκια που ετοιμάσαμε από βραδίς είναι εξαιρετικά, προτιμάμε να χαλάμε τα λεφτά μας σε άλλες εμπειρίες από overpriced κινόα και αφράτα φιλετάκια κοτόπουλου. (σορυ για το ύφος παιδιά, Δευτέρα πρωί στη δουλειά κ καταλαβαίνετε...)
