#1εμένα αντιδραστικότητα μου έβγαλε κυρίως το γραπτό σου. Μπορείς να αφήσεις τους άλλους να ναι όπως θέλουν κι όπως μπορούν, να πάρεις μόνο ό,τι σου κάνει απ αυτούς και να κάνεις εσύ ότι θέλεις, να είσαι όπως θέλεις..Αν πάλι τα συμβιβασμένα σβησμένα λόγια, βλέμματα και μάτια τους κάποιον κοντινό σου σου θυμίζουν, μπορείς να νιώσεις τον πόνο σου γι αυτόν τον κοντινό σου και όχι να τον κάνεις θυμό για ό,τι σου τον θυμίζει. Κι ο θυμός σου φαίνεται ότι έχει χρονίσει, γιατί έχει γίνει οργή.Επίσης δε θα αλλάξουν, ούτε ο κοντινός σου ούτε οι άλλοι, αυτό βοηθάει αν το πάρεις απόφαση. Κι αν κάτι σου στέρησαν στη ζωή σου, δώσε το εσύ στον εαυτό σου και στους άλλους. Ή / και ψάξε να το πάρεις από κάποιον που το χει, αρχικά τουλάχιστον, αν δεν έχεις εμπειρία "πως γίνεται".(Μια από τις φράσεις που μου χει μείνει είναι: "τώρα αγαπήθηκα, δε θα μαι μόνος ποτέ ξανά. Τώρα μπορώ να το κάνω και γω").Από την άλλη, όλη η ομορφιά της πλάσης που αναγνωρίζεις κι η όρεξή σου για ζωή και συμμετοχή, είναι ένα μεγάλο συν, όπου μπορείς να στηριχτείς και να βρεις μέσα σου την ηρεμία που φαίνεται πως σου λείπει:)
