Αγαπητέ Μύρο, ορθά τα παραδείγματα που παραθέτεις (θα πρόσθετα και το τελευταίο περιστατικό με τη Gucci). Θα διαπιστώσεις κάτι κοινό: Οι Έλληνες θέλουν όλα ή τίποτα. Έλα μου ντε που στις διαπραγματεύσεις οι δύο πλευρές συναντώνται κάπου στη μέση, χρειάζεται ευελιξία και ανοιχτό μυαλό. Αν "σκοτώσεις" τον άλλο, με ένα όχι η ναι, ίσως κερδίσεις προσωρινά, αλλά πιθανότατα δεν θα κάνεις ξανά δουλειές μαζί του. Αν όμως μπεις στην κουβέντα, όχι μόνο μπορείς να πετύχεις μια καλή συμφωνία, αλλά και να τη "χτίσεις" με τις καλύτερες δυνατές για σένα συνθήκες (π.χ. το παράδειγμα με το Μακεδονικό). Είναι πράγματι εντυπωσιακό και λυπηρό συνάμα ότι η ελληνική διπλωματία φαίνεται να αγνοεί(;) βασικές αρχές διαπραγμάτευσης. Να 'σαι καλά, συνέχισε τις καλές σκέψεις και να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα.
