Rosa nera, η φτώχεια είναι πραγματικότητα, όπως και η ξαφνική εξαθλίωση ανθρώπων που ανήκαν σε ανώτερα οικονομικά στρώματα. Το θέμα είναι όμως, ότι δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία να κρίνουμε αν ήταν δικαιολογημένη η κλοπή ή όχι. Μπορεί να ήταν πεινασμένος ο κύριος, μπορεί να ήταν κλεπτομανής, μπορεί χίλια-δυο. Αν τον έπιαναν να κλέβει και η υπόθεση πήγαινε στο δικαστήριο, ο δικαστής θα έκρινε αν η κλοπή έγινε από ανάγκη, και σε τέτοια περίπτωση νομίζω ο νόμος προβλέπει αθώωση (ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος, αυτό είχα διαβάσει πάντως). Κάποιος έγραψε πιο κάτω ότι οι υπεύθυνοι του σουπερμάρκετ κρίνουν τις κλοπές που αντιλαμβάνονται κατά περίπτωση, κάτι που μου φαίνεται πιο δίκαιο από τη δική μας εκ του μακρόθεν οργή.*Σχετικοάσχετο, θυμάμαι πριν κάποια χρόνια είχε γίνει χαμός με έναν σουβλατζή στο κέντρο της Αθήνας, ο οποίος είχε πετάξει έξω μια γυναίκα που του ζήτησε να φάει τσάμπα. Οι πονόψυχοι κατακεραύνωναν τον αναίσθητο επιχειρηματία, καλούσαν σε μποϋκοτάζ κλπ. Αργότερα μαθεύτηκε ότι εκείνος της είχε ήδη δώσει πολλές φορές δωρεάν γεύματα, και στο τέλος η γυναίκα τα απαιτούσε. Εδώ ποιος είχε άδικο;