Αγαπητή φίλη.Εκτιμώ πολύ την γνώμη σου και καταλαβαίνω το πνεύμα με το οποίο γράφεις.Αν θυμάμαι καλά,ζεις και εργάζεσαι ως γιατρός στην Γερμανία.Δεν ξέρω πόσο πολύ σας έχει αγγίξει η κρίση εκεί.Γνωρίζω όμως ότι πλέον και στο Μόναχο υπάρχουν καλοντυμένοι άνθρωποι που αναζητούν τροφή στους κάδους απορριμμάτων.Αυτό δεν μπορώ να το διανοηθώ για κανένα,φταίει δεν φταίει για την οικονομική του κατάσταση.Θα μου επιτρέψεις να σου διηγηθώ εξαιρετικά σύντομα,γιατί πλέον έγινα κουραστική, Ιστορίες φίλων που γνωρίζω. Ενός φίλου που δούλευε σε πολύ καλό Βιβλιοπωλείο, το οποίο πήγε κατά διαόλου ένεκα κρίσης και έμεινε στην κυριολεξία στο δρόμο.Ποτέ δεν του έδωσαν τα οφειλόμενα οι ιδιοκτήτες,δουλειά είχε πλεον στη χάση και στη φέξη κάτι σκόρπια μεροκάματα, άρχισαν να τον φιλοξενούν από δω κι από κει,έτρωγε στα συσσίτια και κατέληξε ...άστο καλύτερα...Ένας φίλος γιατρός μετακόμισε στο ιατρείο του αφήνοντας το σπίτι,γιατί οικονομικά δεν έβγαινε πλέον.Μια φίλη κτηνίατρος μου εξομολογήθηκε τις προάλλες ότι στο σπίτι δεν υπήρχε φαΐ το βράδυ.Ένας φίλος που δούλευε αναπληρωτής σε σχολείο και δεν δουλεύει πλέον, εξασφαλίζει το καθημερινό του φαγητό από την καλή θέληση της γειτόνισσας.Και πολύ light ιστορίες γράφω. Αυτά που βλέπει κανείς σε κοινωνικά ιατρεία και συσσίτια είναι ανείπωτες τραγωδίες.Δεν τις χωράει ανθρώπου νους.Δεν μπορώ να δικάσω και να καταδικάσω κάποιον που κλέβει επειδή πεινάει.Ούτε επιδοκιμάζω γενικώς και αορίστως κάποια πράγματα. Αλλά η εφαρμογή των ανθρωπιστικών αρχών στην πράξη δεν πρέπει να παρεμποδίζονται από την νομιμοφροσύνη.Στην Ελλάδα αν ο κοινωνικός ιστός δεν ήταν τόσο συμπαγής και αλληλέγγυος με δομές που στήθηκαν σε χρόνο μηδέν και παρέχουν τροφιμα και φάρμακα ,δεν ξέρω πώς θα ήμασταν.