Η οικογένεια στην Ελλάδα κάνει αρκετά, υπάρχει υποστηρικτικό δίκτυο και πολλά ιδιόκτητα ακίνητα. Από τη μικρή μου εμπειρία με άστεγους στην Αθήνα, πάντως, (λόγω προσωπικού εθελοντισμού κλπ) το ίδιο έχω αναρωτηθεί κι εγώ και η απάντηση 9/10 είναι ότι ο άστεγος (αν δεν είναι ναρκομανής - δεν χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω) είναι πρώην/μπες-βγες φυλακόβιος, που πια οι συγγενείς τον έχουν κάνει πέρα. Για πολλούς είναι και μια παράξενη κατάσταση, όπου κατά καιρούς φιλοξενούνται προσωρινά σε καταλύματα άλλων φυλακόβιων, αλλά και συγγενών σε καλές περιόδους ''αναμόρφωσης'', μερικοί δεν θέλουν να πάνε σε συγγενείς γιατί προσπαθούν πάλι να πιάσουν την καλή κλπ. Μιλάω για ''τον'' γιατί είναι πολύ πιο σπάνιο να συνομιλήσεις με γυναίκα άστεγη (οι περ/ρες είναι ναρκομανείς και στην πορνεία) [όπως είναι και σπάνιο να δεις ναρκομανή άνω των 30 - κάπου ραγίζει η καρδιά σου όταν συναναστρέφεσαι άστεγους ναρκομανείς 20 χρονών το πολύ]. Το σημαντικότερο συμπέρασμα, όμως, είναι ότι ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον, το παγκάκι γίνεται το ''σπίτι σου'', πας για ''δουλειά'' και βγάζεις 3-5-10 ευρώ τη μέρα και κάπως έτσι την περνάς και ξεχνάς πώς είναι το 'φυσιολογικό'. Στο εξωτερικό, πάντως, θεωρώ (πάλι από τη μικρή μου εμπειρία) ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθείς στον δρόμο και γι'αυτό μπορεί να δεις άτομα που δεν φαίνονται 'ναυάγια της ζωής' έξω, είναι φοβερό. Προτείνω το βιβλίο ''Ενας χειμώνας με τον Μπωντλαίρ'', αφορά τη ζωή των νεο-αστέγων στο σύγχρονο Παρίσι.