Την εκδοχή της εφηβείας δεν την σκέφτηκα και τόσο είναι η αλήθεια (χμ πέρασαν τα χρόνια :), δίκιο έχεις, πιο κάτω, στο δικό μου σχόλιο, έχω βγάλει τον πόνο μου, αλλά ναι, και οι γονείς τι να κάνουν, ό,τι μπορούν κάνουν, αλλά να και καμιά υπόδειξη καμιά φορά δεν πάει χαμένη!Θυμάμαι τον μπαμπά μου, όταν έβγαζα κωλοπαιδισμό σ'εκείνη την ηλικία, απλώς σταματούσε ό,τι έκανε και καθόταν και με κοιτούσε - χωρίς μομφή, απλώς με κοιτούσε μέχρι που έσκαγα. Και μετά έλεγε χαμηλόφωνα κάτι γενικόλογο (που δεν μπορούσε να το πάρω ως προσβολή δηλ) αλλά σωστό. Έπιανε πάντα και σίγουρα έμαθα να σκάω όταν χρειάζεται...