Κοίτα να δεις τι θα γίνει (δεν είμαι η κοπέλα της εξομολόγησης, μια γνώμη θα πω αλλά όντως πιστεύω ότι έτσι θα πάει το πράγμα): θα αντιδράσει ΠΟΛΥ άσχημα αν η τηλεόραση δε λειτουργεί, μπορεί να είναι κάτι παθητικά επιθετικό τύπου δεν πλένω, δε μαγειρεύω αλλά μπορεί να αρχίσει να χαλάει ή να πετάει πράγματα στο σπίτι που δεν της ανήκουν και το πιο πιθανό θα ανήκουν στην κόρη της εφόσον εκείνη θα έχει αποσυνδέσει την τηλεόραση άρα θα μετεξελιχθεί σε πηγή του κακού. Έπειτα, δεν πρόκειται να βρει δουλειά γιατί δε θέλει. Και γιατί δεν μπορεί. Μέσα της, δεν μπορεί. Δεν υπάρχει ως επιλογή όχι γενικά αλλά για εκείνη. Δεν της περνάει απ΄το μυαλό ότι πρέπει/θα έπρεπε να είχε δουλειά για προσωπικούς και όχι βιοποριστικούς λόγους. Για τους ίδιους ακριβούς λόγους, στους οποίους προσθέτω και την ντροπή, δεν πρόκειται να πάει ούτε σε ψυχολόγο. Ο μπαμπάς απουσιάζει απ΄την κριτική υποθέτω επειδή δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να σε αγαπήσει με το ζόρι. Δεν είναι υπεύθυνος ο μπαμπάς που η μαμά δεν είναι ευτυχισμένη. Η μαμα είναι υποχρεωμένη, όπως κάθε άνθρωπος, να διεκδικήσει τη δική της ευτυχία.
