Έχω την αίσθηση ότι λέμε το ίδιο (Έκανες καλά όμως που το διευκρίνησες γιατί πάντα είναι καλό να αποσαφηνίζουμε). Δυστυχώς απέχουμε από την εποχή που τα πολυάμορους σχήματα θα είχαν κοινωνική έγκριση ώστε επιτέλους να μην υπάρχει καμμία "ανάγκη" κερατωμάτων κι όλοι να είναι ξεκάθαροι κι ειλικρινείς με τα ταίρια τους. Που είναι και το καλύτερο.Έχω την εντύπωση πάντως ότι ακριβώς ο αφοσιωμένος νιώθει άσχημα με τον εαυτό του σε αντίθετη περίπτωση (και όχι χάριν των συμβάσεων) κι επίσης ότι ο αφοσιωμένος είναι επιπλέον αυτός που έχει εκτίμηση και ευγνωμοσύνη στο ταίρι του (που τελικώς ο ίδιος το επέλεξε εξ αρχής!). Όλοι κοιτάμε το μενού. Έχεις απόλυτο δίκιο ας μην κοροϊδευόμαστε. Αλλά δεν είναι ανάγκη και να παραγγείλουμε στο σερβιτόρο. Κοιτάω και τα γεμιστά...χμμμ...καλούτσικα φαίνονται. Και αυτός ο φασιανός με πατάτες με κουλί βατόμουρου είναι εντυπωσιακός το δίχως άλλο. Κι το φιλέτο γλώσσα με καρότα είναι για την γραμμή μου μούρλια. Αλλά σαν το ιμάμ βρε παιδί μου...δεν έχει! :D