Κάνεις καλά που προσπαθείς να βλέπεις όλες τις πλευρές acantholimon, εξάλλου πολύ συχνά ισχύει ότι υπάρχουν "πολλά δίκια" σε κάθε ιστορία. Πιθανότατα σε έβαλε σε σκέψεις και η (ο;) i-boson με το όντως ενδιαφέρον σχόλιο που έκανε.Ωστόσο εγώ και πάλι δεν νιώθω ιδιαίτερη τάση για συμπόνια προς την 7. Η μητέρα της #3 όντως πολύ πιθανόν να είναι άλλη ιστορία, αφού έζησε, προφανώς, μεγάλο μέρος της ζωής της ως μητέρα δυο ανήλικων παιδιών, το οποίο είναι μια τεράστια δουλειά και ευθύνη από μόνη της. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν οι ισορροπίες άλλαξαν, αλλά αυτό δεν αναιρεί την μέχρι τότε προσφορά της.Η #7 όμως δεν δίνει αυτή την αίσθηση. Όλες οι αναφορές στην καθημερινότητά της εξαντλούνται στις λέξεις "φίλες", "εξόδους" και "καναπές" (δις). Παιδιά το λέει ότι δεν έχει. Το να είσαι σκέτη νοικοκυρά, ακόμη και άτεκνη, την εποχή της γιαγιάς σου που έγραψες, ήταν πολύ σκληρή δουλειά από μόνο του. Το 2000 τόσο (στον δυτικό κόσμο) θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν είναι, ειδικά για κάποια που υποστηρίζει ότι "της προσφέρονται τα πάντα σε οικονομικό επίπεδο". Δεν γίνεται να μη σκεφτώ ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που βολεύτηκε σε μια κατάσταση. Και που αρνείται την ευθύνη για τις επιλογές του.