#7 Η ψυχολογία του ασθενούς διαφέρει από άτομο σε άτομο και εξαρτάται σε πολύ μικρό βαθμό από την φύση της ίδιας της ασθένειας. Ο Σωικός χαμογελαστός ασθενής που πομένει τον πόνο και δεν χάνει την αισιοδοξία του, είναι χαρακτήρας από ταινία. Μύθος... συνήθως ο ασθενής (και μάλιστα ο χρόνιος) τη στιγμή που αρχίζει να εμφανίζει έντονα τα σημαδια της ασθένειας γίνεται ενα κακομαθημένο που βασανίζει τους γύρω του με το πρόσχημα "δεν ξέρετε τι περνάω" και που απαιτεί να ικανοποιείται κάθε καπρίτσιο του γιατί "είμαι άρρωστος/η και θα πεθάνω". Οι δε φίλοι-συγγενείς αντίστοιχα σπεύδουν να ικανοποιήσουν κάθε ηλιθιότητα του ασθενούς γιατί "Την καημένη κοίτα πόσο βασανίζεται" και ο κύκλος συνεχίζεται. Η φίλη σου έχει καταλάβει πολύ καλα την δυναμική αυτής της σχέσης και την εκμεταλλεύεται προς όφελός της ακόμα και αν αυτό μειώσει το προσδόκιμο επιβίωσης της. Και είναι και δυστυχισμένη, γιατί στ αλήθεια είναι άρρωστη και δεν πρόκειται να "γίνει καλά" οπότε ικανοποιείται μοιράζοντας κομματάκια δυστυχίας σε όσους είναι γύρω της και ταυτόχρονα νιώθει ισχυρή βάζοντας άλλους να ικανοποιούν τις παραξενιές της. Η φίλη σου είναι άρρωστη σωματικά και αυτό την έχει αρρωστήσει και ψυχικά και πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για αυτό. Οι enablers τέτοιων καταστάσεων (Δεν ξέρω την Ελληνική λέξη για το enabler) δεν κατανοούν την αναγκή να σπάσει αυτός ο κύκλος και όσοι δέχονται το enabling δεν θέλουν να σπάσει γιατί αισθάνονται καλά με αυτή την κατάσταση. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.