#7 Μου κάνει εντύπωση που συνεχίζεις να την αποκαλείς φίλη ενώ δεν το νιώθεις. Όσο για την κατάστασή της και την συμπεριφορά της, εύχομαι να μην μπορέσουμε ποτέ να νιώσουμε αυτό που νιώθει ένας άνθρωπος που η ζωή φεύγει σιγά-σιγά μέσα από τα χέρια του. Που δεν έχει την παραμικρή αυτονομία. Που δεν μπορεί να νιώσει πραγματική χαρά γιατί δεν υπάρχει κάτι για να χαρεί ουσιαστικά (να διαβάσει δεν μπορεί, να μετακινηθεί μόνη της δεν μπορεί, να κάνει το οτιδήποτε μόνη της δεν μπορεί). Όσο για την άρνηση στην αγωγή, ίσως να είναι η άρνησή της να αντιμετωπίσει κάτι που ξέρει ότι ουσιαστικά δεν μπορεί να νικήσει. Δεν λέω ότι είναι σωστή η αντιμετώπισή της σε καμία από τις περιπτώσεις που αφηγείσαι αλλά πώς μπορούμε να κρίνουμε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση; Πού ξέρουμε εμείς πώς θα αντιδρούσαμε και πόσο κακότροποι θα γινόμασταν. ΟΚ είναι κακομαθημένη, βγάζει κακία αλλά αυτό που της φταίει πραγματικά είναι ο ίδιος της ο εαυτός και ξέρει ότι γι’ αυτό, δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει κάτι.