Η #7 ήταν όντως σαν ταινία του Τρίερ, θα μπορούσε να μεταφερθεί εξαιρετικά και σε βιβλίο. Επειδή εργάζομαι στο χώρο της υγείας και έχουν δει πολλά τα μάτια μου, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις την ψυχολογία ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με μια τόσο σοβαρή ασθένεια. Δεν μπορείς να πεις "εγώ θα έκανα αυτό" ή "θα έλεγα εκείνο" αν μου χτυπούσε την πόρτα. Η σκέψη ότι όποιος υποφέρει από μια τέτοια νόσο αυτομάτως "αγιάζει" είναι πολύ απλοϊκή: παραμένει άνθρωπος με τις καλές και κακές πτυχές του χαακτήρα του. Μάλιστα οι κακές ίσως να εντείνονται κιόλας λόγω πόνου, ακινησίας κλπ κλπ. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη φίλη σου, αλλά εσύ σε αυτή την κατάσταση θα ήσουν όλη μέρα μελιστάλαχτη; Εμένα προσωπικά μια κακή μέρα στη δουλειά με μεταμορφώνει σε γκρέμλιν και ξεσπάω πάνω στο σύντροφό μου.