θα συμφωνήσω, και να προσθέσω, ότι πιστεύω πως η ίδια ποτέ δεν αποδέχθηκε την ασθένειά της ώστε να 'παλέψει' για να ζήσει όσο καλύτερα γίνεται με αυτήν. Νιώθει μια βαθιά αδικία απτην ζωή, κ γι αυτό φέρεται έτσι στους υπόλοιπους γιατι ίσως γι αυτήν 'ας πάθουν κ οι άλλοι κάτι'. Κάπως σαν να της 'χρωστάει' η ζωή επειδή της έτυχε αυτή η ασθένεια.Η καλύτερή μου φίλη έχει επίσης σκλήρυνση κατά πλάκας, και τους πρώτους μήνες που διαγνώστηκε είχε παρόμοια συμπεριφορά (σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο), μέχρι που το κατάλαβε κ πήγε σε ψυχολόγο για να το διαχειριστεί. Την βοήθησε απίστευτα, σε σημείο που πλέον, με την κατάλληλη αγωγή φυσικά, σωματικά κ ψυχολογικά είναι πάρα πολυ καλά - αν δεν ξέρεις ότι έχει αυτή την ασθένεια, ούτε που το φαντάζεσαι. Δυστυχώς, όπως είπαν κ άλλοι σχολιαστές, δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις.