Εγώ αισθάνομαι σαν να' μαι 2 Princes, απ' τους οποίους ο ένας είναι έξαλλος, δε μιλιέται, αρνείται να κοιτάξει τον άλλον, που αναγκαστικά βέβαια τον ακολουθεί και του ζητά να τα βρούνε...ο πρώτος ξέρει ότι ο δεύτερος δε φταίει ούτ' αυτός - εγώ προσωπικά δε δέχομαι ότι έχω(ούτε ως 1 ούτε ως 2) ευθύνη για πολλά πράγματα που με υπερέβαιναν/υπερέβησαν, οπότε, επίσης, και τι να συγχωρήσω - αλλά του προσάπτει ότι έπρεπε να' ναι πιο...πιο..πιο.., για να τον βοηθήσει(το μουτρωμένο).Ίσως το πρόβλημα είναι ότι, αν και δεν έχεις ευθύνη, ή δε θα' πρεπε να' χεις, η ευθύνη υπάρχει αντικειμενικά και κανείς άλλος δε θα την πάρει αναγκαστικά.Γεννιόμαστε με προσημείωση ευθύνης.Το θέμα, όμως, βέβαια, είναι ότι μας φορτώνουν κι ευθύνες άσχετες (κι αχρείαστες).Χρειάζεται ίσως ΞΕΔΙΑΛΕΓΜΑ ΕΥΘΥΝΩΝ.Ο ψυχολογικός χρόνος τάχιστος, ο πραγματικός ταχύς, ο συνειδητοποιητικός(ας τον πω έτσι) τον τραβάμε με βίντσι...Όταν συνειδητοποιείς την ψυχή σου και την πραγματικότητα στον ίδιο χρόνο κι αν μπορέσεις να κουμαντάρεις τη ζωή σου ανάλογα, είσαι στη σωστή κατεύθυνση.Όσο απομακρύνεσαι από σένα και τα πρακτικά γίνονται πιο βαριά, διότι δεν έχεις κίνητρο, μέχρι που η μπαταρία σου αρχίζει να σβήνει...Το σκοτάδι σου φαίνεται πιο πηχτό, διότι ΕΣΥ δε φέγγεις...Το φως έρχεται από μέσα.
