Ασχέτως ασθενείας, οι φίλοι δεν το πήραν τόσο ζεστά. Προσωπικά, από την στιγμή που οι γιατροί το επέτρεπαν, ακόμη κι αν δεν με άφηνε η μαμά μου, θα πήγαινα κρυφά.Είχα μια φίλη στις αρχές της δεκαετίας του 90 που αρρώστησε με AIDS και ήταν στο τελικό στάδιο της νόσου, μια εποχή που οι ασθενείς με AIDS ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο και η ενημέρωση του κοινού πολύ περιορισμένη (δεν είχαμε και τα διαδίκτυα τότε). Μέρα παρά μέρα έκανα 50 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα και την έβλεπα (δεν την κουράριζα εγώ, είχε την μαμά της). Ήμουν μάρτυρας της απομόνωσης που βίωναν οι ασθενείς του AIDS από το ίδιο το νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ αν διάβαζες λιγάκι γνώριζες ότι οι τρόποι μετάδοσης είναι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ. Στους γονείς μου δεν είπα ποια ήταν η ασθένεια για να μην με πρήζουν με τα "μην πας και κολλήσεις". Η αδελφή μου που ήξερε, παρόλο που σπούδαζε παιδαγωγός, έλεγε κι αυτή "γιατί πάτε, δεν φοβάστε;"