Άνδρόγυνο: Το ένα party σαπορτάρει για x χρόνια το άλλο party, ούτως ώστε να μπορεί να πληρώνει το δάνειο σπιτιού, που αποκτήθηκε στο όνομα του ενός, κατά τη διάρκεια του γάμου. Μετά την λήξη του γάμου το party που έχει ξοδέψει y χρήματα, δεν έχει *κανένα* δικαίωμα στο σπίτι; Κι αν δεν έχει δικαίωμα στο σπίτι, δεν υπάρχει κάποιο "ηθικό /άγραφο" δικαίωμα ενός κάποιου χρηματικού compensation? Είναι τόσο ...ακατανόητη και παράλογη η σκέψη της γράφουσας;Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι το ψυχογράφημα στην οποία υποβάλλεται η γράφουσα, καθώς και την έννοια της αναγκαστικής «συγχώρεσης», που οφείλει να έχει προκαταβάλει «επειδή έχει παιδιά», μου ακούγεται αναίτια μοραλιστικό όλο αυτό (κατ’ αρχάς το ότι σ' εμάς τους total strangers αναφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στον πρώην σύζυγο, δεν σημαίνει -απαραιτήτως- ότι πολώνει και τα παιδιά της, αντιστοίχως). Και παρότι σε αρκετά διαζύγια τα 2 parties μπορεί να έχουν ισομοιρασμένες ευθύνες, αυτό δεν είναι δική μας δουλειά να το κρίνουμε, με τα παρόντα (ανεπαρκή) στοιχεία.