Οι γάλλοι έχουν μια χρόνια βαθιά και ιδιαίτερη σχέση με τη γλώσσα τους, είναι ας πούμε η ιερή τους αγελάδα. Ιστορικά έχει προκύψει μετά από διάφορες προσπάθειες εδραίωσης και διατήρησης μιας ενιαίας και καθαρής γλώσσας, αλλά κάπου έχει αναζωπυρωθεί από το φόβο ότι άλλες γλώσσες αναδύονται ως πιο σημαντικές παγκοσμίως (όπως τα γερμανικά, τα ισπανικά, τα κινέζικα, τα ρώσικα) και η δική τους εκτοπίζεται. Είχα ζήσει για ένα εξάμηνο στη νότια Γαλλία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγών της σχολής. Για καλή μου τύχη δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα στις συναναστροφές μου, καθώς μιλάω καλά γαλλικά και με είχαν αποδεχτεί και ενσωματώσει, ως ξένη μεν, που τιμούσα πλήρως τη γλώσσα και την κουλτούρα τους δε. Ωστόσο υπήρχε ένας ρουμάνος στην ομάδα, καλό παιδί, ξύπνιος, εργατικός και πολύ ευχάριστος, που ενώ μπορούσε άνετα και να μιλήσει και να καταλάβει όλες τις συζητήσεις, είχε κακή προφορά και έκανε κάποια γραμματικά λάθη (τύπου la probleme αντι για le) αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορούσες να ισχυριστείς ότι δεν καταλάβαινες (ούτε καν ότι δυσκολευόσουν να καταλάβεις) τι έλεγε. Αντιμετώπισε μια συμπεριφορά αποκλεισμού. Οι γάλλοι είτε του μιλούσαν εξαιρετικά γρήγορα για να μην τους καταλαβαίνει, είτε όταν έκανε κάποιο λάθος του ζητούσαν ευγενικά αλλά με μια υποδόρια χαιρεκακία να επαναλάβει ξανά και ξανά μέχρι να το πει σωστά, πίσω από την πλάτη του σχολίαζαν ότι μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος (!) που δεν έμαθε τη γλώσσα μετά από 5 χρόνια μαθημάτων κ.ο.κ. Ούτε δέχονταν να τους μιλήσει στα αγγλικά που τα είχε πιο άνετα, παρόλο που όλοι ήξεραν αγγλικά.Η συμπεριφορά τους δεν έχει να κάνει με σένα αλλά με αυτούς. Αντιλαμβάνομαι πόσο ανασταλτικό είναι για την ψυχολογία σου να δουλεύεις σε ένα περιβάλλον όπου δε νιώθεις πλήρη αποδοχή. Κάνε ο,τι καλύτερο μπορείς στο κομμάτι της συνέπειας. Και επειδή εκτός από κόλλημα με τη γλώσσα έχουν επίσης κόλλημα με την ευγένεια και τη φινέτσα τους, μπορείς να τους χτυπήσεις εκεί, αν αποφασίσεις να τους αντιμετωπίσεις ανοιχτά.