Καλησπέρες! Διαβάζω τη στήλη εδώ και καιρό, αλλά γράφτηκα μόλις τώρα, κυρίως λόγω της ερώτησης #6.Έχω δυο γατιά, και είναι και για εμένα μέλη της οικογένειας. Δεν με απασχολεί να συμφωνήσουν οι γύρω μου μαζί μου πάνω σε αυτό, αλλά θεωρώ δεδομένο ότι, τουλάχιστον στο σπίτι μου, οφείλουν να το σέβονται. Πες με λοξή και ιδιότροπη, δικαίωμα στην γνώμη έχεις, παρ'όλα αυτά έτσι λοξή είμαι εγώ, και τα κατοικίδιά μου είναι τα μωρά μου (όπως και το σπίτι μου, σπίτι μου και όχι κοινόχρηστος χώρος).Έχεις δικαίωμα να μην πατάς στο σπίτι μου αν δεν γουστάρεις να συνυπάρξεις με γάτες. Έχεις δικαίωμα να μου κόψεις επαφές, αν σιχαίνεσαι που εγώ συνυπάρχω μαζί τους. Δεν έχεις δικαίωμα να μου πεις να τα διώχνω από το σπίτι όποτε έρχεσαι. Αν εμένα με ενοχλούν τα παιδάκια, που τρέχουν και φωνάζουν, έχω δικαίωμα να έρθω σπίτι σου και να σου πω «αχ, επειδή μισώ τα παιδιά, αυτές τις δύο μέρες που θα με φιλοξενήσεις φρόντισε σε παρακαλώ να μείνουν κάπου αλλού»; Όχι βέβαια.Κάποιοι αναρωτήθηκαν μήπως η κοπέλα της #6 το ξέκοψε απότομα στην φίλη της. Εξαρτάται τι εννοούμε απότομα. Σίγουρα θα ήταν υπερβολή και φάουλ να την περιλούσει με κοσμητικά τύπου «τι λες μωρή μπίσα δείξα που θα διώξω τα ζώα μου», αλλά κάτι του στιλ «λυπάμαι, αλλά αυτό που ζητάς δεν γίνεται, τα ζώα θα παραμείνουν σπίτι», θα θεωρούσε κανείς ότι είναι υπερβολικά απότομο; Αναρωτιέμαι – εγώ κάπως έτσι θα το ξέκοβα, απόλυτα. Με εκνευρίζει και ότι η φίλη της μάλλον θεώρησε δεδομένο ότι θα γίνουν τα πράγματα όπως τα υπολόγιζε (γιαυτό και η τσαντίλα μετά). Στο σπίτι του άλλου προσαρμόζεσαι ή δεν πας. Είναι καλοί τρόποι να βρεις χρυσές τομές όπου υπάρχουν για να διευκολύνεις τον φιλοξενούμενό σου, αλλά δεν μπορεί να το απαιτεί – μπορεί απλώς να μην σε ξαναπροτιμήσει.Το γιατί οι άλλοι έδωσαν δίκιο στην παραλίγο φιλοξενούμενη, δεν είναι νομίζω μεγάλο μυστήριο: πολλοί θεωρούν τα ζώα από χρηστικά (να πιάνουν ποντίκια πχ) έως άψυχα διακοσμητικά. Αν όντως ήταν λούτρινα, ε εντάξει, μπορούσες να τα κλείσεις στην ντουλάπα δυο μερούλες. Δεν συνειδητοποιούν ότι τα κατοικίδια δεν είναι λούτρινα, ότι συνηθίζουν τον χώρο τους, και ότι είναι γεμάτα αισθήματα και εμπιστοσύνη σε αυτόν που τα φροντίζει. Είναι αυτοί που, αν τους πεις ότι θα φοβάται, θα στενοχωρηθεί κλπ, θα σου πουν «σιγά μην τα πας και στον ψυχολόγο». Σε κάποιους θα έκανε καλό να υιοθετήσουν ένα ζωάκι, για να καταλάβουν το αμφίδρομο δέσιμο – από την άλλη, κάποιοι από αυτούς είναι οι τύποι που, μόλις το κουταβάκι γίνει ενήλικο σκυλί, το πετάνε στον δρόμο, οπότε ίσως καλύτερα όχι.Για να κλείσω το σεντόνι (καλά ξεκινήσαμε...), το ερώτημα δεν είναι αν μπορείς να είσαι φίλη με κάποια που ο άντρας της σιχαίνεται τα ζώα. Το ερώτημα είναι αν μπορείς να είσαι φίλη με κάποια που δεν σε σέβεται, και που θεωρεί δικαίωμά της να σε στολίζει με τα εξ αμάξης επειδή η φιλοξενία που προσέφερες δεν ήταν με τους όρους της.Καλώς σας βρήκα.
