Σήμερα τελείως τυχαία είδα ειδήσεις. Σήμερα τελείως τυχαία έμαθα ότι ένα 17 χρονο κορίτσι λιποθύμησε στο σχολείο της από ασιτία. Πόνεσα πολύ. Γαμωτο μου ΕΛΕΟΣ πια, ΕΛΕΟΣ αυτή είναι η κοινωνία που φτιάξαμε;Έβλεπα λοιπόν τους πολιτικούς και σκαφτόμουν αυτό το κορίτσι, αυτό το παιδί, σκεφτόμουν όλα τα παιδιά. Οι πολιτικοί ήταν νέοι άνθρωποι και σκουντούσαν. Ο ένας έδειχνε κάτι φωτογραφίες, ο άλλος του έλεγε ότι άλλο είμαστε εμείς και άλλο εσείς. Τσακωνόντουσαν για τα PSI, για τις αξιολογήσεις, τα μνημόνια, τους θεσμούς, τα learjet, τις διαπραγματεύσεις, το ΔΝΤ, την Μέρκελ για ΟΛΑ τσακωνόντουσαν. Το ίδιο σκηνικό τα τελευταία 30 χρόνια. Το ίδιο σκηνικό ΟΛΑ τα χρόνια των μνημονίων. Το ίδιο σκηνικό από όλους πολιτικούς. Νέους, μεγαλύτερους, αριστερούς δεξιούς, από όλους. Και αναρωτιόμουν προς τι όλο αυτό; Ποιο είναι το όφελος; ΡΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; Πλέων με την στάση σας ΔΕΝ σκοτώνετε τα όνειρα των παιδιών αλλά τα ίδια τα παιδιά.Δεν θέλω να βρίσω τους πολίτικους, γιατί όλοι αυτοί ψηφίστηκαν από ΕΜΑΣ και έχουμε μεγάλη ευθύνη για αυτό που ζούμε τωρα και βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας στο internet ή απ’ οπου αλλού ενημερωνόμαστε. Δεν θέλω να μιλήσω για τους πολιτικούς, αλλά θέλω να μιλήσω για εμάς. Ναι για εμάς που καθόμαστε και δεν κάνουμε τίποτα. Εκεί έξω υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν Άνθρωποι, υπάρχουν οικογένειες, υπάρχουν ψυχές που πεινάνε, που πονάνε, που δεν τρώνε πια. Σήμερα λιποθύμησε ένα κορίτσι, εχτές πέθανε ένα άλλο παιδί. Αύριο ίσως πεθάνει το δικό μας παιδί, ίσως πεθάνουμε ΕΜΕΙΣ.
