#7…για να μιλήσουμε και λίγο επί του προσωπικού.εμένα η μητέρα μου, άνθρωπος με κλίσεις μάλλον σφαιρικού τύπου (θετικής και θεωρητικής) και για λόγους/συγκυρίες που δεν έχει νόημα να αναλύσω τώρα, παραιτήθηκε της εργασίας της και ασχολήθηκε με την γονεϊκή και τα οικιακά. Τα παιδιά ...όχι και τόσο εύκολα (πάρε τον έναν και βάρα τον άλλον lol)και με διαφορετικές ηλικίες που προσδοκούσαν σε διαφορετικές ανάγκες, ταυτόχρονα, απ’ το να "παλουκώσεις" το παιδί (moi) με το εσωτερικό hyperactive μηχανάκι και τις δέκα duracel να διαβάσει της προκοπής, μέχρι να ασχοληθείς με το άλλο που παθαίνει εκρήξεις οργής (επειδή έχει εσωτερικά issues) αλλά -προς τα έξω- το πρόβλημα είναι πως διαβάζει για τις πανελλήνιες ενώ το πρώτο προσπαθεί να προπονηθεί στο πιάνο, κι ενώ έχεις την δασκάλα στο σπίτι και την περιμένεις με το χαμόγελο στο στόμα και με τον δίσκο με το γλυκάκι και το καφεδάκι της και την χαρτοπετσέτα διπλωμένη. Επίσης περιοδική φιλοξενία γιαγιάδων, όχι κατάκοιτων, αλλά με τις ανάγκες και το κανάκεμά τους και τα φαγητά τους και τα θέματά τους τεσπά. 39ρια και 40ρια και αμυγδαλίτιδες συνεχόμενες για αρκετά χρόνια, νύχτες με παραισθήσεις απ' τον πυρετό και η μητέρα να κάθεται δίπλα στην καρέκλα. Πάρτυ παιδικά, όλο το σπίτι γεμάτο, τσιπς στα πατώματα, ράγκπυ στον διάδρομο, η μάμά ως mini organizer για τα τυπικά του κοινωνικού κύκλου: οδηγίες τους πως βρίσκετε το σπίτι, τραπεζώματα συναδέλφων-φίλων-συμμαθητών-συγγενών του μπαμπά (που είχε και μια θέση ο άνθρωπος και έπρεπε να είναι, αλλά και να στέκεται σωστά). Μεσημεριανά, βραδινά φαγητά, που να είναι κατάλληλα και αρέσουν στον έναν και στον άλλον και στον παράλλο ...Την επί χρόνια σημαιοφόρο στο σχολείο, με τα βραβεία (τότε που οι τάξεις δεν είχαν μόνο 25 παιδιά, mind you) -πολύ περιληπτικά- την "κατάπιε" το *tedious* element της οικιακής υποθέσεως και η κουζίνα, όπως έλεγε η ίδια τλχ, πριν την καταπιεί κάτι χειρότερο, οριστικά. Ποτέ δεν θα «ντρεπόμουν» για την μητέρα μου, ο καθένας έχει την δική του προσωπική πορεία, που η αξία του δεν μπορεί να συνοψιστεί με 3 λέξεις.