Ας ζούσαν η νονά και ο νονός μου και θα το αντάλλαζα με όλες τις λαμπάδες του κόσμου. Μελό,το ξέρω, αλλά πραγματικά,ρε παιδιά, δεν έχουν σημασία τα δώρα. Οι δικοί μου νονοί πχ δε συνήθιζαν να μου παίρνουν δώρα, όχι γιατί ήταν σφιχτοχέρηδες, αλλά ήταν μεγάλοι σε ηλικία και λιγο στον κόσμο τους (με μια καλή έννοια).Αλλά ποτέ δε με ένοιαξε αυτό:οι συζητήσεις μας,οι συμβουλες τους και η αγάπη τους με χόρτασαν. Ακόμα και τωρα στα 35 μου, όταν μου συμβαίνει κάτι καλό, σκέφτομαι αυτόματα να τους πάρω τηλέφωνο να τους το πω γιατί πάντα καμάρωναν σα γύφτικα σκεπάρνια με τις επιτυχίες και τις χαρές μου. Δεν είχαν δικά τους παιδιά κι εγώ με τους βιολογικούς μου παππουδογιαγιάδες δεν είχα ποτέ στενές σχεσεις.