Οι άνθρωποι είμαστε δυστυχώς αρκετά εγωκεντρικοί. Σε μία κοινωνία όπου ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί, να χειραγωγήσει και να κυριαρχήσει στον άλλον και στους άλλους πάντα θα συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις. Επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο αφενός και αφετέρου επειδή έχουμε πληγωθεί από ακατάλληλους για εμάς ανθρώπους στο παρελθόν, καλλιεργώντας κατ αυτόν τον τρόπο καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στους άλλους, για τους λόγους αυτούς θα στήνουμε στον τοίχο τους συνανθρώπους μας και θα τους λιθοβολούμε με το παραμικρό πταίσμα, ενώ για τον εαυτό μας ή θα λέμε ότι δεν κάνουμε λάθη και ατοπήματα ή πάντα θα βρίσκουμε δικαιολογίες για τη διάπραξή τους. Το γεγονός ότι κρίνουμε και τιμωρούμε αυστηρά τους άλλους με το παραμικρό είναι μία από τις αιτίες που λέμε ψέμματα (για να αποφύγουμε την κριτική και την τιμωρία) και που δε ζητάμε εύκολα συγνώμη (αφού πολλές φορές η συγνώμη δε γίνεται δεκτή ή δίνουμε στους άλλους το όπλο να μας πατήσουν χειρότερα, γιατί θα νομίζουν ότι πλέον έχουν τον απόλυτο έλεγχό μας). Από την άλλη εάν χαλαρώσουμε την αυστηρή κριτική και γίνουμε συγκαταβατικοί, οι άλλοι θα το θεωρήσουν ως αδυναμία και θα το εκμεταλλευτούν για το συμφέρον τους, πληγώνοντάς μας. Όπως προανέφερα: Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβληθούν, να χειραγωγήσουν και να κυριαρχήσουν στους άλλους ανθρώπους. Από εκεί πηγάζουν όλα.
