Για την εγκλωβισμένη φίλη της 1: Μόνο αν βρεθείς και από τις δύο πλευρές καταλαβαίνεις πόσο μπορεί κάποιος να εγκλωβιστεί μόνος του. Έχω βρεθεί για μεγάλα διαστήματα μόνη μου, σε ηλικία που όλοι έφτιαχναν οικογένεια. Φυσικά με ενοχλούσε που δεν είχα σύντροφο αλλά πιο πολύ με ενοχλούσε να μην έχω παρέα. Έκανα όμως ευχαρίστως παρέα με τους "ζευγαρωμένους" φίλους μου ακόμα και σε οικογενειακές περιστάσεις και δεν με ενοχλούσε καθόλου. Προτιμούσα χίλιες φορές να απολαμβάνω την παρέα τους παρά να είμαι μόνη μου. Τους είχα δείξει όμως ότι δεν έχω πρόβλημα. Τώρα που είμαι παντρεμενη, μία πολύ καλή μου φίλη που είναι μόνη της, δεν θέλει καθόλου να συναντιόμαστε αν υπάρχουν ζευγάρια στην παρέα ή δεν υπάρχουν ελεύθεροι άντρες. Και όσες φορές έρχεται παραπονιέται ανοιχτά του τύπου "εσείς θα είστε ζευγάρια, εγώ τί θα κάνω", ή κάθε μόνη της με μούτρα σε μια γωνιά. Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε όλο και πιο αραιά, γιατί δεν μπορώ να την προσκαλέσω οπουδήποτε αν δεν είμαστε μεγάλη παρέα και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει συχνά. Ούτε ένα σινεμά δεν έρχεται μαζί μας. Αισθάνεται άβολα ακόμα κι όταν είναι ο άντρας μου μαζί, λες και είμαστε 16 και θα αρχίσουμε τα γλωσσόφιλα! Όπως καταλαβαίνεις, θα ξεκλέψω λίγο χρόνο που και που να τη δω όταν θα είμαστε μόνες μας αλλά θεωρώ ότι με τη στάση της αυτή απομακρύνεται και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αποτρέψω. Αν δεν σου αρέσουν οι φίλες σου, μην αρκείσαι σε αυτές. Εξαρτάται από σένα και από κανέναν άλλον. Αν αυτές παίρνεις τηλέφωνο, αυτές θα βλέπεις. Και μη νομίζεις ότι αυτό σου συμβαίνει επειδή είδαι μόνη σου και δεν έχεις επιλογές. Τον κύκλο μας πρέπει να τον φροντίζουμε όλοι κι αν δεν μας αρέσει να τον αλλάζουμε, ζευγαρωμένοι και μη.
