#3.Είναι άλλο να βοηθάς ανθρώπους σε ανάγκη,να τους υποστηρίζεις κι άλλο να τους δεχτείς ως ισότιμους σου.Νομίζω το δεύτερο δεν μπορείς να το κάνεις.Αυτό όμως είναι και το δύσκολο κομμάτι.Η φτώχεια,η δυστυχία ξυπνάνε τα φιλανθρωπικά μας αισθήματα.Θέλουμε να προσφέρουμε ανακούφιση.Μας δίνει ικανοποίηση,νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι.Οι άνθρωποι όμως δεν είναι κουτάβια,που βρέθηκαν στο δρόμο χωρίς κηδεμόνα (προτιμώ αυτή τη λέξη από το αφεντικό).Δε φτάνει να τους φροντίσεις,να τους αγκαλιάσεις.Όχι ότι είναι λίγο.Δεν το κάνουν πολλοί.Πρέπει όμως να μπορείς να τους κοιτάς σαν ίσος προς ίσο στα μάτια.Θέλει δουλειά αυτό.Πόσοι από εκείνους,που συγκεντρώνονται σε γκαλά και μαζεύουν τεράστια ποσά για "αναξιοπαθούντες",θα τους έκαναν ευχάριστα παρέα,θα γίνονταν φίλοι μαζί τους;Κάπως έτσι είναι και για σένα.Μη φρικάρεις.Απλά δούλεψε το μέσα σου.Τώρα που έσβησε η αυταπάτη περί αλληλεγγύης,ανθρωπισμού και ανωτερότητας,που απορρέει από αυτά,μπορείς να προσπαθήσεις για το επόμενο επίπεδο.Κι αυτό δεν είναι άλλο από τον πραγματικό σεβασμό.Δεν είναι κήρυγμα.Νομίζω,ότι πολλοί,όσο προκύπτουν νέες προκλήσεις,δίνουμε τις εσωτερικές μας μάχες γι'αυτά τα ζητήματα.
