#2 Είναι κρίμα να αισθάνεσαι έτσι. Σπουδάζεις,δουλεύεις,έχεις δημιουργικές ασχολίες.Η σκια της αδερφής σου είναι στο μυαλό σου.Την ζωή της δεν την εγκρίνεις.Την ζηλεύεις ίσως,αλλά δεν την εγκρίνεις.Δεν θα την οδηγήσει πουθενά,αν είναι τα πράγματα όπως τα περιγράφεις.Δεν το θες εσύ αυτό για τον εαυτό σου και γι αυτό έχεις και διαφορετική πορεία.Να την αγαπάς και να την προσέχεις σαν αδερφή σου που είναι, αλλά,είστε δύο παντελώς διαφορετικές οντότητες. Ξεκαθάρισέ το, στο μυαλό σου κατ αρχήν.Της έχεις αφήσει(στο μυαλό σου)πάρα πολύ χώρο.Είσαι πολύ συνειδητοποιημένη ως προς τα συναισθήματά σου κι αυτό είναι καλό.Θα πρέπει να δώσεις στους δικούς σου να καταλάβουν ότι κάνουν διακρίσεις(εννοείται ότι το γνωρίζουν),αφού αυτό νιώθεις κι αυτό σε πνίγει . Πες το για να αποσυμπιεσεις και το θυμό που σου απορροφά τόση ενέργεια. Δεν θα αλλάξει κάτι,το πιθανότερο, αλλά πες το.Σε εξόργισε η παραχώρηση του σπιτιού; Βρες συγκάτοικο εν ανάγκη και φύγε από κει. Αισθανθηκες αδικημένη; Δεν μπορεί να είσαι μονίμως ετεροπροσδιοριζόμενη από γονείς και αδερφή που ατυχώς, δεν θα σε αντιμετωπίσουν διαφορετικά ως δια μαγείας. Τις οικογένειές μας δεν τις επιλέγουμε.Την στάση μας όμως και την συμπεριφορά μας απέναντί τους,την επιλέγουμε.Όσο πιο γρήγορα πάρεις ψυχικές και πραγματικές αποστάσεις, τόσο πιο υγιής ψυχικά, χαρούμενη και δημιουργική θα νιώσεις.Ούτως ή άλλως και στην άκρη του κόσμου να πας,θα τους έχεις μέσα σου (όχι μόνο εσύ,όλοι κουβαλάμε τους δικούς μας). Δοκίμασε επί του παρόντος να αλλάξεις τετράγωνο στην ίδια πόλη.
