Κι εμένα η μαμά μου τερμάτισε μια εγκυμοσύνη, η οποία προέκυψε αμέσως αφού γέννησε τη μεγάλη αδερφή μου. Επειδή λοιπόν ήταν 20 χρονών, χωρίς καμία βοήθεια από συγγενείς και χωρίς ιδέα από μωρά, θεώρησε ότι δε θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα νεογέννητο και μια ακόμη εγκυμοσύνη ταυτόχρονα. Το γεγονός αυτό το έμαθα στην εφηβεία, μια ηλικία στην οποία πίστευα ότι η έκτρωση είναι φόνος (γιατί βλέπετε, στο σχολείο μας είχαν μοιράσει φυλλάδια από μια οργάνωση εναντίον της έκτρωσης, στα οποία φυλλάδια- άκουσον άκουσον- αναφερόταν πως είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο πως το έμβρυο όταν πλησιάζει ο σωλήνας που θα το ρουφήξει, συσπειρώνεται και μετακινείται σε πιο απομνωμένα σημεία, προσπαθώντας να αποφύγει το σωλήνα/ θάνατο. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με το φυλλάδιο, το έμβρυο παίζει τρίπλες μέσα στη μήτρα).Στο διά ταύτα: Το γεγονός αυτό, παρ' ότι ήμουν σε αυτή τη φάση, δεν μείωσε στο παραμικρό την αγάπη και την εκτίμηση που της είχα για το πόσο καλή μάνα ήταν/ είναι. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια λοιπόν (αν και δε θα έπρεπε), κάτι μου λέεει πως στις περιπτώσεις που συνέβη το αντίθετο, μάλλον προυπήρχαν θέματα με τη μητέρα.