6.Είναι τραγικά δυσανάλογος ο θυμός σου. Στη μια περίπτωση σε στήνει η γνωστή σου για λογους οικογενειακούς (δεν μπορεί να οργανώσει το πρόγραμμα της με το παιδί της). Σε στήνει συστηματικά; Δεν λες κάτι τέτοιο, υποθέτω λοιπόν ότι ειναι η πρώτη φορά. Έχασες μια ώρα απ' τη ζωή σου. Και λοιπόν; Και αν εσύ το θεωρείς τόσο μεγάλο παράπτωμα, γιατί εσύ είσαι σε όλα τέλεια και δεν μπορεις να ανεχτείς καμία αδυναμία ή αστοχία στους άλλους, δεν μπορείς απλώς να πεις μέσα σου "χμ... μάλλον δεν συνεννοούμαστε. Καλύτερα να μην έχουμε πολλές σχέσεις". Γιατί τόσος θυμός;; Δεύτερη περίπτωση: το λες σε μια φίλη σου, και αυτή σου λέει να μη θυμώνεις, να δειξεις λίγη κατανόηση στο σφάλμα της άλλης. Προφανώς γιατί α) ξέρει ότι κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι κάνουμε λάθη και έτσι καλό είναι να δείχνουμε κάποια κατανοηση, και β) έχει διακρίνει αυτόν τον δυσανάλογο θυμό, αυτή την οργή στη φωνή σου που φαίνεται και στο γράμμα σου και έχει τρομάξει. Είναι καλή η συμβουλή της, έχει φερθεί σαν πραγματική φίλη. Εσύ τι κάνεις; Εξοργίζεσαι εντελώς, σου "γυρίζει το ματι" και αρχίζεις να υποθέτεις ένα σωρό πράγματα (που η ίδια δεν ειπε) και καταλήγεις μ' ένα "αι στο διάολο"!!! Δεν μιλάς με ειλικρίνεια στους άλλους (ούτε στην πρώτη ειπες πόσο σ' ενόχλησε, ούτε στη δεύτερη), ούτε που φαίνεται να έχεις πραγματικά φιλικά συναισθήματα για καμιά τους, και αυτό δεν σ' απασχολεί, δεν σ' απασχολεί καθόλου τι άνθρωπος εισαι, αλλά αντιθέτως είσαι έτοιμη να τις κρίνεις και να τις καταδικάσεις εν ριπή οφθαλμού, χωρίς καν να δίνεις τη δυνατότητα για αληθινή συζήτηση. Μου ακούγεσαι σαν ένας τραγικά δυστυχισμένος άνθρωπος με πολλά προσωπικά προβλήματα που, αντί να στρέφει το βλεμμα του προς τα μέσα, κοιτά να βρει στους άλλους λόγους για να δικαιολογήσει τον τεράστιο, συσσωρευμένο θυμό που κουβαλά ενάντια σ'όλο τον κόσμο. Στη θέση σου θα έτρεχα σε ψυχολόγο.