#6 η Α,μπα παρέθεσε εξαιρετικά το θεωρητικό υπόβαθρο πίσω από ερωτήσεις και αντιλήψεις όπως της γράφουσας.Θα σου δώσω ένα αδρό παράδειγμα πως δεν αρκει "να παρατήσουμε τις κατσαρόλες". Δεν είναι όλα τόσο απλά. Είμαι δυναμική, μορφωμένη γυναίκα ετών 35, παντρεμένη με παιδί και υποδιευθύντρια μιας επιχείρησης. Δε θα σου πω για τα σχόλια που δέχομαι (δεν περνάς αρκετή ώρα με το παιδί, δεν αφοσιώνεσαι 100% στη δουλειά, άντε πήγαινε και κανα κομμωτήριο κλπ κλπ). ΑΣ ΠΟΥΜΕ ότι δε δίνω σημασία στο τι λέει ο κόσμος όπως κι εσύ μας προτρέπεις. Πες μου σε παρακαλώ, τι να κάνω όταν οι άντρες στον (ανδροκρατούμενο) χώρο με πατρονάρουν επειδή είμαι γυναίκα; Ή όταν είμαι πιο σκληρή το ρίχνουν στο ότι μάλλον θα έχω περίοδο. Πες μου σε παρακαλώ, τι πρέπει να κάνω για να χειριστώ τον κάθε πέφτουλα, τον κάθε σαλιάρη που όχι μόνο σχολιάζει την εξωτερική μου εμφάνιση σε επαγγελματικά ραντεβού αλλά κάποιες φορές έχει το θράσος να απλώσει και τα ξερά του; Και πες μου σε παρακαλώ, τι να κάνω όταν θίγω το θέμα με το αφεντικό μου ή συναδέλφους άντρες και μου λένε (α)δε θα κατάλαβες καλά, ο Μπάμπης είναι πολύ καλό παιδί (β)ε κι εσύ ήρθες σήμερα στο meeting με κολλητή φουστίτσα. Άντε την άρπαξα τη ζωή από τα μαλλιά, που λες κι εσύ βρε #6. Πες μου μετά τι να την κάνω. Πόσο να τσακωθώ/να ελιχθώ/να κάνω ότι δεν ακούω/να απαντήσω κάτι έξυπνο/να αποδείξω ποια είμαι;Μπορώ να σου πω κι άλλα, όμως δε θα το κάνω. Κάνε μια άσκηση: αν τα παραπάνω που περιέγραψα συμβαίνουν και στους άντρες στο χώρο εργασίας. Αν είναι απάντηση είναι ΟΧΙ, τότε χρειαζόμαστε το φεμινισμό.
