#6 Και μιλώντας για σπηλιές να πω και εγώ τον πόνο μου... Πριν 4 χρόνια (ετών 38) πήγαινα από τον έναν γιατρό στον άλλον για να βρω την αιτία κάποιων άγριων συμπτωμάτων που είχα στην υγεία μου. Η περίπτωσή μου δεν ήταν από τις εύκολες και ευχήθηκα πολλές φορές να υπήρχε ο έλληνας Dr.House. Αντί για αυτόν έπεφτα συνέχεια σε γιατρούς, που έχοντας βγει από τις σπηλιές των πανεπιστημίων και θέλοντας ίσως να κατατάξουν την ασθένειά μου κάπου, με ρωτούσαν αν είμαι παντρεμένη-σε σχέση κλπ. Όταν έλεγα όχι, άλλαζε ΟΛΟ το υπόλοιπο τους ερωτηματολόγιο. Οι γνωματεύσεις τους μετά ήταν πάνω σε αυτήν μου την απάντηση (βλ. κρίσεις πανικού, είναι στο μυαλό σας,βρείτε έναν σύντροφο, φόβος μοναξιάς, υστερικές κρίσεις -με πιο επιστημονική ονομασία) όλα τα άκουσα. Τους εξηγούσα ότι στην κατάσταση της υγείας μου το τελευταίο που με απασχολούσε -και μπορούσα- ήταν να ξεκινήσω μια καινούργια σχέση. Σημειώνανε κάτι στο χαρτάκι τους (συνήθως χάπια για υστερία, κρίσης πανικού κλπ) και κουνούσαν το κεφάλι τους με το βάρος της γνώσης που αυτό κουβαλούσε. Νευρολόγοι, παθολόγοι, ορμονολόγοι, ωριλά... Για την ιστορία 3 χρόνια μετά εντοπίστηκε από πού ξεκινάει το πρόβλημα -και όχι δεν ήταν ότι δεν είχα γκόμενο. Ρωτώντας όμως φίλους άντρες και γνωστούς που είχαν προβλήματα υγείας δύσκολα να εντοπιστούν (βλ. σπάνια αυτοάνοσα κλπ) διαπίστωσα (έπεσα από τα γνωστά σύννεφα;) ότι σε όποιον ήταν single δεν τον νουθετήσανε ποτέ ούτε το είδαν ως πηγή κάποιου προβλήματος. Πόσο μάλλον να καθορίσουν την πορεία μιας διάγνωσης-"θεραπείας" από αυτήν την πληροφορία. Η τάση μου είναι να στείλω σε όλους τους γιατρούς εκείνους (θα είναι πάνω από 30) την κανονική διάγνωση αλλά μακάρι να άλλαζε η βαθειά ριζωμένη αντίληψή τους τόσο εύκολα από ένα και μόνο περιστατικό.
