Συννεφιά,αυτό που λες είναι κάτι που με προβληματίζει έντονα και εμένα. Νομίζω ότι το κομβικό είναι αυτό που γράφεις "διαχείρηση της παρόρμησης που μας κάνει να θεωρούμε τα παιδιά μους προέκταση του εαυτού μας" και θα το πήγαινα ακόμα παραπέρα, στην υποκειμενικότητα αυτών που θεωρεί ο γονιός σημαντικά/σωστά/απαραίτητα και πόσο η λίστα αυτή εξαρτάται από την προσωπικότητα του ίδιου του γονιού και δεν εφαρμόζεται απαραίτητα και στο παιδί. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι σημαντικό να κατανοήσει ένας γονιός ότι η ευθύνη του δεν είναι αυτή κατ'αυτή η προσωπικότητα του παιδιού του, υπό την έννοια ότι δεν είναι στο χέρι του να την πλάσει όπως αυτός πιστεύει ότι είναι καλύτερο για το παιδί, κυρίως γιατί δεν είναι σε θέση να ξέρει τι είναι αυτό το καλύτερο. Τα παιδιά έχουν τη δική τους προσωπικότητα που διαμορφώνεται φυσικά από ότι πάρουν από τον γονιό αλλά και από γεννησιμιού τους, από το περιβάλλον, την τύχη και ένα σωρό άλλους παράγοντες. Ευθύνη του γονιού είναι να καταβάλει συνειδητή προσπάθεια να τους δώσει ό,τι εφόδια θεωρεί αυτός χρήσιμα, ό,τι παραδείγματα πιστεύει ότι θα άξιζε να ακολουθήσουν, και από εκεί και πέρα να τα αγαπά, να τα ακούει, να προσπαθεί να τα καταλαβαίνει και να τα αποδέχεται όπως είναι και όπως εξελίσσονται. Μπορείς να τους δείξεις έναν δρόμο αλλά δεν μπορείς ούτε πρέπει να τα αναγκάσεις να τον ακολουθήσουν.Επίσης πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθει κάτι ένα παιδί είναι από το παράδειγμα του γονιού (ή την έλλειψη αυτού), θεωρώ ότι ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, του "φυσιολογικού" ή μη, είναι τρομερά επηρεασμένος από τους γονείς μας. Οπότε αν θες να μη γίνει το παιδί σου ενοχικό, προσπάθησε να μην είσαι εσύ ενοχική για τον τρόπο που το μεγαλώνεις :-)