Κατανοώ πώς το λες μεν.Αλλά...Γιατί να είναι κακό κάποιος να θέλει σχέση για να ξεδώσει; Γιατί θα πρέπει ένας άντρας να δεσμευτεί για να περάσει τις "εξετάσεις σοβαρότητας"; Γιατί δεν είναι χίλιες φορές ειλικρινέστερη η σχέση που ξεκινά "δεν ξέρω τι έχουμε και δεν ξέρω πού πάμε και δεν με νοιάζει κιόλας να το ορίσω";Kι άραγε φταίνε μόνο οι άντρες που θεωρούν ότι όποια είναι άνω των 35 θα θέλει γάμο και παιδιά ή μήπως κι κάποιες γυναίκες που -χωρίς απαραιτήτως να καίγονται από βιολογική ανάγκη να απαθανατίσουν τα γονίδιά τους- υποκύπτουν στις κοινωνικές πιέσεις της μάνας τους/της θειάς τους/του παππού τους/των φιλενάδων τους/των περιοδικών ότι "πρέπει" ντε και σώνει να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά "για να ολοκληρωθούν ως γυναίκες"; Τόσοι διαρκείς και μακροχρόνιοι γάμοι και οικογένειες δεν δυστυχούν μέσα στην σοβαρότητά τους; Μήπως αν το παίρναμε ανάποδα χωρίς προσδοκίες οι σχέσεις θα είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες ευτυχίας τελικά;