Το κακομοίρικο ύφος του κυρίου Τσακαλώτου (υπαρξιακό ennui, άραγε; Να τό'χει από γεννησιμιού του; Να νιώθει τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων, ως αριστερός αστός που είναι; Να τον μπάφιασε ο ήλιος;) ασορτί με τους γνωστούς στίχους: ΠρέβεζαΘάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνταιστους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνταικαθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.Περπατώντας αργά στην προκυμαία,«Υπάρχω;» λες, κ’ ύστερα «δεν υπάρχεις!»Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.