Παιδιά εγώ είμαι η πόντια της #7 και σας ευχαριστώ τόσο πολύ για τα καλά σας λόγια!Τελούσα όντως υπό απάλευτη ψυχολογία, μιας και μόλις είχα επιστρέψει από το πατρικό μου (κάποτε θα μάθετε τι συμβαίνει κι εκεί) στην πιο-50s-πεθαίνεις γειτονιά της Αθήνας, όπου δε συμβαίνει ποτέ τίποτα και η ξινή ξαδέρφη είναι η μόνη ελπίδα μου. Ομολογώ ότι δε σκέφτηκα καθόλου μονόκερους και αγάλματα και ειλικρινά απορώ μ'εμένα! Τέλεια ιδέα, γιατί έχουμε παρτέρια και οι δυο εκατέρωθεν χαμηλού φράχτη, οπότε θα τα απολαμβάνει κι εκείνη! Θα βάλω και βατραχάκια στο συντιβάνι. Πορώθηκα τώρα.Νομίζω ότι όντως, ένας αυλικός γάμος θα βουλώσει πολλά στόματα. Για πάντα κιόλας. Νομίζω δε θα ξαναβγει κανείς από το σπίτι για καιρό, θα νιώθουν πολύ απλές οδοντόκρεμες.Το πορνογκράφιτι το φοβάμαι γμτ, δε θα δείξει, είναι μικρή η επιφάνεια. Η κουζίνα μας όμως βλέπει την κρεβατοκάμαρα της (και η δική μας τη δική της είσοδο, μούρλια) και προχθές π.χ. που έφτιαχνα μαρμελάδα βερύκοκο είχα ανοιχτό παράθυρο, απορροφητήρα, και σκεφτόμουν να βάλω και τον ανεμιστήρα να φυσάει προς τα έξω και να σπάσει τη μύτη της ψηλομύτας. Όταν τσιγαρίζω κρεμμύδι όμως, τη λυπάμαι για να είμαι ειλικρινής.Ισχύει ό,τι έγραψα και πραγματικά σκέφτηκα αντανακλαστικά ότι έβαλε επίτηδες έξτρα λέλουδα, γιατί όσα έχω ακούσει για εκείνη, το υποστηρίζουν. Έχει όμως ρε παιδί μου αυτό το ενοχλητικό, που για κλάσματα δευτερολέπτου, ασυναίσθητα, είσαι σε μια ετοιμότητα, αν θα χαιρετηθείς. Και πραγματικά, η εγγύτητα που έχουν τα σπίτια δε βοηθάει. Μόνο αν είσαι στραβόξυλο και γυρίζεις χαλαρά και επιδεικτικά το κεφάλι. Μακάρι βέβαια όλα τα στραβόξυλα να έβαζαν λουλούδια.Νομίζω θα την αγκαλιάζω και θα τη φιλάω όποτε τη βρίσκω μπόσικη.