#1 Κι εγώ είχα το ίδιο δίλημμα. Άθεοι εμείς, θρήσκοι οι γονείς μου, συζούσαμε 2-3 χρόνια και έπεφτε πρήξιμο. Τελικά είπαμε "ας πάει και το παλιάμπελο", και κάναμε θρησκευτικό γάμο, όσο το δυνατόν πιο μαζεμένο, με λίγους φίλους δικούς μας και αρκετό συγγενολόι απ' τη δική μου μεριά, μια και οι γονείς μου τα πλήρωσαν ολα. Δεν το έχω μετανιώσει ακριβώς, απλώς ήταν σουρεαλιστική εμπειρία - ένιωθα εντελώς έξω από τα νερά μου. Ούτε με χάλασε που μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι για μας, ειδικά κάποιοι συγγενείς που με ξέρουν από μικρή και δεν τους βλέπω συχνά. Δεν γιορτάζουμε ποτέ την επέτειο γάμου, συνήθως περνάει χωρίς να το καταλάβουμε καν, γιατί είναι κάτι που δεν το κάναμε για μας. Βέβαια τα παιδιά μας δεν τα βαφτίσαμε, παρόλο που το πρήξιμο που φάγαμε ήταν πολλαπλάσιο.