#7 Μπήκα μόνο για να σχολιάσω ένα σκέλος της ερώτησης, γιατί μοιραζόμαστε εν μέρει το ίδιο ''πρόβλημα''. Είμαι κι εγώ ένα πρόσχαρο άτομο (ίσως παραπάνω απ'αυτό που περιγράφεις): πλατύ χαμόγελο και βλέμμα 'αποθεωτικό', είτε κοιτάζω άντρα/γυναίκα/σκυλί ξέρω γω, το βλέμμα μου και το χαμόγελο μου λένε 'είσαι το 8ο θαύμα του κόσμου και ό,τι κάνεις/λες είναι αριστούργημα'. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, βρίσκω τους άλλους ανθρώπους συναρπαστικούς έως και συγκλονιστικούς, είναι έτσι η φτιαξιά μου, πραγματικά, κατά βάθος είμαι λαμπραντόρ (παιδιά don't judge me, είμαι σαχλή, το ξέρω :). Αυτό έχει παρεξηγηθεί πολλές φορές, αλλά ΜΟΝΟ από αυτούς που θέλουν να το παρεξηγήσουν και μέχρι να το καταλάβω αυτό προβληματιζόμουν σαν εσένα. Ωστόσο, μετά από trial and error διαπίστωσα τα εξής: δεν έχει να κάνει με μένα κι εσένα - τέτοιοι τύποι το παίρνουν μόνοι τους το θάρρος (βασικά θράσος), απλώς αλλάζει η αιτιολόγηση (για το 'δικαίωμα' που έδωσε η άλλη) κάθε φορά! Επίσης, είναι γενικότερα πολύ πιθανό να στην πέσει ένας μεγαλύτερος άντρας με εξουσία: μη νομίζεις, κι αυτοί με τα νούμερα πάνε, την πέφτουν σε όλες και όποια κάτσει. Γι' αυτό και είναι εύκολο να βάλεις όρια, ας πούμε δεν απαντάς στα μνμ ή απαντάς τυπικά(και φυσικά κρατάς τα δικά του, έχεις κι εσύ δύναμη, μην το ξεχνάς). Με τα χρόνια έχω βρει τη χρυσή τομή: έχω πιο επαγγελματικά προσχαρο-αυστηρό ύφος (αυτό είναι και θέμα επαγγελματισμού) και όταν βλέπω ότι κάποιος 'ανώτερος' μου μου την πέφτει το παίζω ανήξερη και αναφέρομαι συνέχεια στην οικογένεια του, τη γυναίκα του κλπ, αλλιώς ούφο εντελώς, σαν να μην τα' πε, τοίχος. Μπορείς να βάλεις όρια με το ύφος σου, χωρίς να γίνεις μια άλλη, αλήθεια - και αν διατηρήσεις την έμφυτη ευγένεια σου, ο άλλος δεν έχει και πάτημα να σε 'βλάψει' λόγω θιγμένου εγωισμού.
