Καλά ε, θυμήθηκα τώρα και μια φοβερή περίπτωση με όνομα. Πηγαίναμε σ'ένα σαντουιτσάδικο της γειτονιάς με την αδερφούλα μου, και το αγόρι της (επίσης της γειτονιάς) μας είχε πει ότι τον λένε Λευτέρη τον τυπά που το έχει. Γεια σου ρε Λευτέρη, που'σαι ρε Λευτέρη, χαιρετίσματα απ'το αγόρι κλπ... με τα πολλά (τα σάντουιτς), ένα γεια εγκάρδιο το λέγαμε. Κάποια στιγμή με πιάνει και μου ζητάει να βγούμε. Βεβαίως, Λευτέρη, λέω, να το κανονίσουμε. Α και κάτι άλλο, μου λέει κατακόκκινος. Δεν με λένε Λευτέρη, Σταύρο με λένε. !!!!!!!!!!! Σαν ανέκδοτο μεν, ντροπιαστικό δε, φύγαμε με την αδερφή μου άρον άρον, απ'την ντροπή μας δεν ξαναπεράσαμε από κει, τα'κουσε και το αγόρι της (που γέλασε άκαρδα) και από τότε ο Σταύρος έμεινε στις συζητήσεις μας ως ο 'πρώην Λευτέρης'... Από τότε βεβαιώνομαι πάντα για το όνομα προτού ανοίξω το στόμα μου :)