5. Το σκυλάκι μου πέθανε πριν δύο χρόνια. Ήταν 15 ετών και επί τόσα περίπου χρόνια άκουγα ό,τι μπορείς να φανταστείς στο δρόμο. Δεν ξέρω τι υγρό είναι αυτό που αναφέρει η μάνα κουράγιο, ρώτησε τον γιατρό μπορεί να κάνει δουλειά, ΑΛΛΑ να ξέρεις πως ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσπαθείς να είσαι εντάξει και όχι κάφρος πάντα καποιος θα βρίσκεται να σου την πει. Αν τα κάνει στο δρόμο τον βρωμίζεις, αν τα κάνει σε τίποτα παρτέρια θα ξεραθούν τα λουλούδια και θα σου λένε να τον πας στο πάρκο, αν πας βέβαια στο πάρκο θα σου πουν ότι παίζουν παιδάκια τι πράγματα είναι αυτά. Δεν βγάζεις άκρη. Εδώ μέχρι και ότι αναπνέουν την ανάσα του σκύλου έχω ακούσει. Το θέμα είναι λοιπόν πώς το αντιμετωπίζεις εσύ. Είσαι μικρή και στεναχωριέσαι περισσότερο απ’όσο αξίζει, λογικό είναι βέβαια δεν είσαι ρομπότ αλλά πρέπει να βρεις τον προσωπικό σου τρόπο να τους αντιμετωπίζεις ωστε να μην ταράζεσαι. Εγώ ας πούμε αν μου έλεγαν να μην τα κάνει κάπου συγκεκριμένα τους έλεγα «χίλια συγγνώμη δε γνώριζα ότι είναι αρχαιολογικός χώρος και απαγορεύεται». (Εμένα η ειρωνεία είναι ο τρόπος μου.) ‘Αλλες φορές απλά τους έστελνα φιλάκια και σκάλωναν. Γενικά βρες τι σου ταιριάζει και αντέδρασε αναλόγως. Και μη στενοχωριέσαι, σε 200 χρόνια θα φτιάξουν τα πράγματα.