Ίριδα μου άλλη μια συμπασχουσα με την ζουμερή κουραδίτσα και τα πέδιλα...Κι είχα και παιδάκι από το χεράκι να κρατήσω μέχρι να επιστρέψω σε στέρεο έδαφος. Το χειρότερο έχει συμβεί έξω από το σπίτι μου. Υπάρχει πρασιά με χώμα. Μυριάδες ιδιοκτήτες σκύλων περνάνε και αφήνουν τα σκυλιά να κάνουν την ανάγκη τους. Κάποιοι τα μαζεύουν και κάποιοι δεν τα μαζεύουν. Η μυρωδιά μαζί και με τα τσίσα είναι ενίοτε τους καλοκαιρινούς μήνες αφόρητη μέχρι να τα μαζέψουμε τελικά εμείς...Ένα πρωινό βγαίνω με το καρότσι με το μωρό και πέφτω πάνω σε κυρία (ο Τουτάτης να την κάνει) που έχει πεισματικά βάλει το σκύλο της (ενώ εμφανώς "δεν του έρχεται") να κάνει κακά του. Τον γυρίζει από δω. Τον γυρίζει από κει. Τον τραβολογάει τον καψερό να κάνει κακά του. Προφανώς βαριέται να τον περπατήσει παραπάνω μπας και επιτελεσθεί το θαύμα. (Είναι της γειτονιάς). Αυτός καθυστερεί. Εγώ περιμένω να δω τι θα κάνει. Αν τα κάνει θα τα μαζέψει άραγε; Φαίνεται πως όχι. Με βλέπει που την βλέπω. Την βλέπω που με βλέπει ότι την βλέπω. Βλεπόμαστε. Έχουμε μια έντονη βλεμματική επαφή. Είναι η ώρα που μιλάνε τα μάτια. Στο μεταξύ με τα πολλά ο σκύλος έχει καταλάβει ότι δεν τον κοιτάνε κι έχει ζοριστεί κι αρχίζει την αφόδευση. Και τότε με ρωτάει με θυμωμένο ύφος Ντε Νίρο η κυρία "γιατί με κοιτάτε έτσι; τι θέλετε επιτέλους;!!" Απαντώ με πάσα ειλικρίνεια "περιμένω να δω τι θα κάνετε". Κι εισπράττω την απάντηση "άντε άντε πηγαίνετε επιτέλους!!"
