Η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή που ουδέποτε είχε σαφή γεωγραφικά όρια. Το ιδεολόγημα περί τριχοτομημένης Μακεδονίας και οι χάρτες που κοσμούν κάθε σκοπιανό δημόσιο κτίριο με τις "Τρεις Μακεδονίες" είναι κατασκεύασμα της βουλγαρικής προπαγάνδας. Τελευταία φορά που υπήρξε μακεδονικό κράτος ήταν επί Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έκτοτε υπήρχε η ρωμαϊκή επαρχία και το βυζαντινό θέμα τής Μακεδονίας, με γεωγραφικά όρια που έφταναν από την Αδριατική ως την Κωνσταντινούπολη (και αφήνοντας τα σημερινά Σκόπια έξω). Η Μακεδονική Δυναστεία λέγεται μακεδονική ΠΑΡΑ το ότι η πόλη καταγωγή της ήταν η Αδριανούπολη (στη σημερινή τουρκική Ανατολική Θράκη), επειδή τότε η Αδριανούπολη ανήκε στο θέμα τής Μακεδονίας. Μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν υπήρξε ξανά Μακεδονία, αλλά τα σαντζάκια και οι καζάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρχε το σαντζάκι της Θεσσαλονίκης και το σαντζάκι του Μοναστηρίου. Όσον αφορά τον πληθυσμό τής γεωγραφικής Μακεδονίας, όταν οι αρχαίοι Πέρσες κατέλαβαν τη σημερινή ελληνική Μακεδονία πριν από 2.500 χρόνια, ανέφεραν πως η περιοχή αυτή κατοικείται από τους Yauna Takabara, δηλαδή από Ίωνες, δηλαδή Έλληνες, με μεγάλα καπέλλα. Οι Σκοπιανοί επιμένουν ότι όταν κατέβηκαν τα σλαβικά φύλα στη Μακεδονία 1.200 χρόνια μετά που οι Πέρσες μιλούσαν για ντόπιους Έλληνες, βρήκαν έναν λαό που δεν ήταν ελληνικός και αναμείχθηκαν μαζί του. Καλό το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, αλλά μόνο αν πατά στην πραγματικότητα. Όσον αφορά το βιβλίο του Μαζάουερ, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, αλλά κάνει δύο βασικά λάθη: 1) θεωρεί ότι η ιστορία της Θεσσαλονίκης αρχίζει το 1430 και παραγνωρίζει ότι οι Οθωμανοί κατέλαβαν μια υπερχιλιετή ακμάζουσα ελληνική πόλη, και 2) μιλάει για τους Χριστιανούς Θεσσαλονικείς της περιόδου της Κατοχής με τρόπο απεχθή και ρατσιστικό. Ο Μαζάουερ αναγνωρίζει μία συγκεκριμένη κοινότητα ως ιδιοκτήτρια της πόλης, παρά το γεγονός ότι ιστορικά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες αντικρούσεις της δουλειάς του Μαζάουερ από επιστήμονες και λογοτέχνες, με χαρακτηριστική την τοποθέτηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου πως ο Μαζάουερ συγγράφει λογοτεχνία, όχι ιστορία.
