#2 Φοβάμαι πάντως ότι είναι πιο περίπλοκο απ'όσο ίσως φανταζόμαστε εμείς ως Έλληνες. Δηλαδή το μίσος δεν προέρχεται αποκλειστικά από μάτσο άντρες σε φάση "δεν πας μωρή να πλύνεις κάνα πιάτο" ή δεξιούς μισογύνηδες στο στιλ του (εξαφανισμένου πλέον) Milo, με επιχειρήματα επιπέδου "παλιομπαζόλα, μόνο οι λεπτές, όμορφες και θηλυκές έχουν δικαίωμα να μιλάνε - λίγο".Υπάρχει κι ένα (κατακλυσμιαίο τολμώ να πω) μίσος και από την αντίπαλη, PC κοινότητα. Οι δύο που αναφέρεις (μαζί με αρκετές ακόμη, όπως πχ. η Jennifer Lawrence) κατηγορούνται ως οι βασικότερες εκπρόσπωποι αυτού που έχει γίνει γνωστό ως "white feminism", που έχει εξαιρετικά αρνητική χροιά ως όρος.χαρακτηριστικό παράδειγμα σχετικού άρθρου: http://thoughtcatalog.com/sade-andria-zabala/2017/01/7-famous-white-feminists-im-so-over/Googlάρετε των όρο και θα βρείτε άπειρα παρόμοια.Από αυτά που τους καταμαρτυρούν, σε κάποια έχουν δίκιο, για πολλά δεν τομλώ να εκφέρω άποψη γιατί δεν έχω τις δικές τους εμπειρίες, κάποια μου φαίνονται πραγματικά υπερβολικά αλλά δεν ξέρω πώς θα το έβλεπα κι εγώ στη θέση τους.Εν κατακλείδι, έχω την αίσθηση ότι η ευρύτερη PC κοινότητα εξομοιώνεται σε πολλές της πρακτικές με την ακροδεξιά, περιμένοντας καθέναν στη γωνία για να τον σταυρώσει για μια λέξη, μια κακή διατύπωση, μια ατυχή έμπνευση. Αλλά συγχρόνως νιώθω ανεπαρκής και πολύ απομακρυσμένη από τις εμπειρίες όσων ανήκουν σε πραγματικά καταπιεσμένες ομάδες του (εκεί) πληθυσμού για να έχω το δικαίωμα να παραβλέψω αβασάνιστα τις διαμαρτυρίες τους ως υπερβολικές.
