Εξομολόγηση: δεν έχω ιδέα από τον σχεδόν virtual τεχνητό μικρόκοσμο τέτοιων γυναικών. Είμαι ανίδεος, σε τέτοιο βαθμό που να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πραγματικά - και σε ποιο βαθμό - στην παρούσα νεοελληνική κοινωνία που ασθενεί οικονομικά, σωματικά, ψυχολογικά και πολιτιστικά. Βέβαια, το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο θα ήταν το πρώτο - το οικονομικό. Αλλά κάπως δεν μου κάθεται σωστά το κόνσεπτ μιας εργαζόμενης κοπέλας που να μπορεί να συντηρεί μια τέτοια υπερφίαλη καθημερινή ζωή χωρίς μια σεβαστή προϋπάρχουσα περιουσία. Μια αντίφαση ανάλογη πχ. με αυτή της Carrie Bradshaw του Sex and the City, που με έναν ψιλοσεβαστό μισθό στην γενικά πανάκριβη Νέα Υόρκη μπορούσε να έχει (για τις ανάγκες της σειράς) μια ζωή δεκαπλάσιου κόστους, ανάλογη της ξανθιάς του άρθρου.Όπως και να’χει, το άρθρο είναι πολύ καλογραμμένο. Μου θύμισε δυο (φαινομενικά) παντελώς άσχετα κείμενα: την γλαφυρή περιγραφή της Αθηναϊκού υποκόσμου του ’50 στα ευθυμογραφήματα/ηθογραφήματα των «Παιδιών της Πιάτσας», και τους στίχους του πυρετικού “Fitter, Happier” των Radiohead, ως τα μικρά αλλά καθοριστικά βήματα μιας πορείας κατευθείαν προς το απόλυτο υπαρξιακό κενό. Εν ολίγοις... μπράβο κ. Βαγιάνη! Ελπίζω να σας απολαύσουμε πάλι σύντομα.