Θα μιλήσω για τον εαυτό μου και πως έχω βιώσει εγώ την εμπειρία αυτού που φεύγει. Δεν είμαι νεομετανάστης, είμαι 45 και έχω κοντά 25 χρόνια που έφυγα από την Ελλάδα όταν και δουλειές και λεφτά υπήρχαν. Έχω ζήσει σε 4 ηπείρους, κυρίως στις ΗΠΑ τον Καναδά και την Αγγλία. Αλλά έχω περάσει και 2 χρόνια από το Χονγκ Κονγκ και άλλα 3 χρόνια από την Αυστραλία. Έκανα προκοπή και με το παραπάνω, παντρεύτηκα 3 φορές, έχω έναν γιο που τελειώνει το πανεπιστήμιο τώρα στον Καναδά και άλλον ένα στο γυμνάσιο στην Αγγλία, από διαφορετικούς γάμους. Έκανα διάφορα στη ζωή μου, πέρασα πολύ δύσκολα στην αρχή όταν σπούδαζα και έκανα 3 δουλειές για να συντηρηθώ και ζω πολύ άνετα τώρα. Έζησα πολύ μοναξιά όταν άλλαζα ζωή και μετακόμιζα από τη μια ήπειρο στην άλλη αλλά και δημιουργησα πολύ στενές φιλίες και οικογένεια σε όλες τις άκρες του πλανήτη. Ξέρω πως είναι να φεύγεις αλλά ξέρω πως είναι να φευγουν και οι άλλοι. Μετά από 25 χρόνια στο φευγιο δεν συνηθίζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αν θέλετε όσοι βλέπετε τους δικούς σας να φεύγουν να κάνετε κάτι γι'αυτους πείτε τους μόνο πόσο τους σκέφτεστε. Αν σας λείπουν πείτε το, αν δεν σας λείπουν πάλι πείτε το. Δεν είναι ανάγκη με το ζόρι να στεναχωριέστε που φεύγουν οι άνθρωποι σας ούτε και πρέπει με το ζόρι να κρύβετε ότι σας λείπει κάποιος. Το δύσκολο είναι πάντα για αυτόν που φεύγει. Αυτός κόβει τις ρίζες του, αυτός ξαναφτιάχνει τη ζωή του. Να του λέτε τι νιώθετε όπως το νιώθετε. Οι άνθρωποι είμαστε χαμαιλέοντες, προσαρμοζόμαστε παντού αλλά δεν συνηθίζουμε. Και αν ξέρουμε τι αφήνουμε πίσω μας είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσουμε.