Έχω βρεθεί και στις δυο πλευρές. Αυτή του μετανάστη και αυτή του να αποχωριστώ άνθρωπο που επέλεξε την ξενιτιά.Μέσα απ' την πείρα μου ένα έχω να πω: Δεν είναι εύκολο, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Καταλαβαίνω απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοπέλα.Κάποιοι εδώ μέσα με ευκολία προωθείτε τον κόσμο να βγεί έξω εφόσον το πλοίο βουλιάζει και δεν υπάρχει μέλλον εδώ. Συμφωνούμε. Και εγώ προτρέπω τους φίλους μου αν έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν(!) την ξενιτιά, να την δοκιμάσουν με 1000. Και αν τους αρέσει κάθονται. Αν δεν είναι έτοιμοι, γυρίζουν. Όπως έκανα και εγώ. Δυο φορές.Όμως θεωρώ πως πρώτα πρέπει να προσπαθήσουμε για την χώρα που μεγαλώσαμε, για την οικογένεια μας, για την γειτονιά μας και αν δούμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, φεύγουμε. Το να φύγουμε με το που τελειώσουμε το σχολείο το θεωρώ λυπηρό, αν και πολύ πιθανόν να μην ήταν επιλογή του ιδίου αλλά απ' τον οικογενειακό κύκλο ή φίλους/γνωστούς που θα λέγανε πράγματα όπως στα σχόλια παρακάτω.Ναι, στο εξωτερικό είναι καλύτερα από άποψη χρημάτων και οργάνωσης. Αλλά θα είσαι πάντα μετανάστης, ξένος. Πάντα θα σου λείπει λίγο πατρίδα.