#5 σου γράφω κυρίως για να σου πω ένα μεγάλο μπράβο για τις αντοχές σου. Το να είσαι μάνα-εργαζόμενη δεν είναι εύκολο, συμπάσχω και το ξέρω καλά. Μην ανησυχείς για το παιδάκι σου και μην αφήσεις τις δουλειές σου. Ειναι μια ευκαιρία και για εκείνο να αναλάβει τις "ευθύνες" που του αναλογούν. Στο λέω ως παιδί εργαζόμενων γονέων (το μπαμπάς μου είχε και βάρδιες) που ξεκινήσαμε το σχολείο γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα διαβάζουμε μόνοι μας. Με τους γονείς μου κάναμε ένα review στα μαθήματα το σαββατοκύριακο, αλλά δεν ήταν από πάνω μας. Από τρίτη δημοτικού έμεινα μόνη στο σπίτι με τον αδερφό μου (μικρότερο κατά ένα χρόνο), γιατί οι δικοί μου είχαν απηυδήσει με τις νταντάδες και βοήθεια από συγγενείς δεν υπήρχε. Εκεί ήμασταν υπεύθυνοι να βάλουμε φαγητό, να ντυθούμε, να διαβάσουμε κλπ. Μια χαρά τα πήγαμε...δε βάλαμε στο σπίτι φωτιά και καλοί μαθητές καταλήξαμε. Fun fact: πρόλαβα σχολείο πρωι-απόγευμα. Ίσως αν πήγαινε κάποιες μέρες στο ολοήμερο να τον βοηθάνε με το διάβασμα οι δασκάλες εκεί;Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες.Σου εύχομαι καλή δύναμη με όλα!Και να βρίσκεις και λίγο χρόνο για σένα :)