#7.Πιθανότατα έχει δίκιο η Λένα.Να χάσατε με τον καιρό τους κώδικές σας.Αυτό,αν υπάρχει θέληση και προσπάθεια φυσικά,διορθώνεται.Είναι φορές,που περνάμε μια ζόρικη φάση,μας παίρνει η μπάλα και χάνουμε την ουσιαστική επαφή με τον άλλο.Είναι εκεί,αλλά έχουμε αποξενωθεί.Και ξυπνάμε μια μέρα και λέμε όπα,κάτι συμβαίνει εδώ.Ο σύζυγος σου όμως φαίνεται (ισχύει άραγε; ) να μην το νιώθει αυτό.Να θεωρεί φυσιολογική τη σχέση σας,όπως είναι.Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να το σκεφτεί,δεν είχε να πει τίποτα.Το ότι θέλει να βγαίνει κτλ,περισσότερο σαν να το είπε,μ'αυτή την αίσθηση έμεινα,απλά για να πει κάτι.Αφού επιμένεις,ας πούμε,λέω μια κουβέντα.Και είπε κάτι,το οποίο,σύμφωνα με αυτά που αναφέρεις,δεν του το στερείς.Δεν είναι κλεισμένος σπίτι.Νομίζω,ότι εκείνο,που σε πληγώνει,είναι ότι δεν τον έχει αγγίξει η μεταξύ σας απόσταση.Δεν τον ενοχλεί,που ζείτε έτσι χλιαρά.Το αφήσατε,έγινε και δεν τον απασχόλησε.Από αυτή την αδιαφορία,την απάθεια,το αφήνω το χρόνο και τις καταστάσεις να κυλάνε έτσι απλά,θα προτιμούσες ακόμα και να παίζει κάποια άλλη.Είναι μεγαλύτερο άδειασμα αυτή η ίδια η παραίτηση,καθώς και το γεγονός,ότι έπαψε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες σου,να τον ενδιαφέρον,χωρίς να υπάρχει λόγος.Δεν τον αφορούν πια.Έτσι απλά.Δε σου δίνει μια αφορμή του τύπου κέρατο,βίαιη συμπεριφορά κτλ,για να νιώσεις,ότι δικαιολογημένα κι εσύ θα στραφείς αλλού.Είναι όμως λιγότερης σημασίας αυτό,που συμβαίνει;Είναι λίγο να μη σε θέλει ο άντρας σου και να μην τον απασχολεί καν,που δε σε θέλει;Άλλος θα μπορούσε να είχε κάνει παράπονα,να σου καταλογίσει ευθύνες,να δικαιολογηθεί,να πει δε σε γουστάρει πια,ότι θέλει άλλη.Αυτή η παθητικότητα δεν ξέρω,αν έχει να κάνει με τη σχέση,αλλά με τον ίδιο τον άνθρωπο,που έχεις απέναντι σου και σε απογοητεύει.
